(foto: rawpixel.com)
Goed verhaal, lekker kort…
Door Chris Knorren – 08 maart 2021
Gesloten en verlegen. Zo was ik toen. Opgroeiend in Friesland. Met een paar maskers. Tijdens mijn studie kreeg ik wel eens naar mijn hoofd geslingerd; ‘jij hebt geen tekst, man!’ Of ze noemden me gewoon ‘kut-Fries’. Daar kon ik dan wel weer om lachen. Het werden vrienden. Soms noemen ze me nu Chuck, iets lieflijker. Maar tegenwoordig is het commentaar dat mijn teksten wat aan de lange kant zijn. Het is ook nooit goed. Klerelijers. Gotta love ‘m.
Velen kennen wel het gevoel, soms kort, soms langer, om je verstoten en eenzaam te voelen. Het nooit goed te kunnen doen. Ook al lijkt het of je vrienden hebt. Ook al sta je op een podium en word je aanbeden. Of sta je vóór een podium en aanbid je. Of misschien sta je ergens wel alleen. We hunkeren als mens naar aandacht, erkenning, bevestiging, aanraking, en liefde. En dan komt Ome Corona even langs om de boel te verzieken. Hij duwt ons allemaal wat verder in isolement. Voor zover dat isolement al niet compleet was in onze eigen instagram wereld. Kijk mij! Maar niemand kijkt. Erger nog, het interesseert niemand iets hoe het werkelijk met je gaat. Althans, zo lijkt het soms. In dit individualistische en digitale tijdperk staan veel mensen er alleen voor. Ook al was dat misschien niet anders toen de muziek nog akoestisch was. En ver daarvoor. Maar hoe meer de muziek versterkt werd en hoe meer het leven versterkt werd door allerlei digitale en audio/visuele impulsen, hoe meer ons brein tegen wil en dank een evolutie mocht maken in gewenning. Tolerantie opbouw. Het verdragen van meer doet verlangen naar meer. Doe mij maar een extra shotje dopamine. En zo werd de ‘ziekte van meer’, alleen maar meer. En het gat waar Robbie Williams over zong, alleen maar groter. I just wanna feel….
De club van 27, wel eens van gehoord? Die club werd begin jaren ’70 ongevraagd opgericht, toen in korte tijd Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin en Jim Morrison overleden. Ik werd in diezelfde tijd geboren. In Friesland. Waar ik in mijn jonge tienerjaren vaak droomde over het magische, ook door Prince destijds bejubelde jaar 1999. Want dan zou ik de 27 net gepasseerd zijn en op mijn 28e een nieuw millennium in rollen. Meer vanuit de veronderstelling en ultieme wens dat ik op mijn 28e ‘vrij’ van mijn onzekerheid zou zijn, dan dat ik enige waarde hechtte aan welk millennium dan ook. En die club van 27 kreeg pas formeel deze naam rond 1994, toen ik afstudeerde en de wereld in ging. Op zoek naar het geluk dat altijd ergens anders was, terwijl ik me tegoed deed aan drank, vrouwen, steeds een ander huis, land, of continent. En Kurt Cobain datzelfde jaar vrijwillig en voortijdig op 27-jarige leeftijd vertrok naar zijn Nirvana. In het boeddhisme verwijst Nirwana naar de hoogste staat die door de mens bereikt kan worden. Op z’n Hollands vertaalt vanuit het Sanskriet betekent het ‘uitgeblust’. Een toestand van absolute vrede waar materiële verlangens uitgedoofd zijn. Prince speelde overigens in zijn ‘1999’ songtekst met de stem van God en zong te willen feesten voor het einde der tijden. Groots willen leven en met een knaller eruit. Of niet weten hoe klein te leven en daarin grootsheid te vinden. Als je leeft in depressie of verslaving leef je grotendeels uitgeblust. Met intense verlangens. En daarom blijf je blussen. Drinken. Snuiven. Werken. Aandacht zoeken. Inhaleren. Ejaculeren. Op zoek naar die ultieme verbinding, die kennelijk zo ontbrak daar waar deze zo nodig was. Sterker nog, een geboorterecht was.
En zo verliet Amy Winehouse onze wereld in 2011, ze werd, verrassend, 27 jaar. In de media wordt aan deze club gerefereerd op het moment dat een artiest met een losbandige levensstijl op 27-jarige leeftijd overlijdt. Avicii pleegde zelfmoord in 2018, hij werd net 28. Club gemist. Maar het einde minstens even triest. En losbandige levensstijl ‘my ass’ met deze mensen. De gelijke noemer zit in leegte, verdriet, depressie, verslaving en eenzaamheid. Voor zover ik daar iets over mag zeggen, want ik heb geen van deze mensen ooit ontmoet of me er voldoende in verdiept. Wel heb ik in mijn werk als behandelaar meer cliënten ontmoet die tegen wil en dank ook wel lid van die club wilden worden. Een enkeling is het zelfs gelukt. Ik stond erbij en keek ernaar. Het had nog iets mythisch, als het hoogst haalbare in een leven dat in hun eigen ogen verder volledig het doel gemist had. Zondigen noemt de kerk het. De griekse oudheid noemt het ‘het doel missen’, een tweede kans verdienend.
Maar wat nu als door suïcide zo’n levenslang lidmaatschap van een clubje jouw Nirvana wordt? Waarom zou een goed verhaal niet wat langer mogen zijn?
Legendarisch nummer is het, Little Wing van Jimi Hendrix; hij dacht alles wat hij om zich heen zag in een doosje te kunnen stoppen en in een vorm van een meisje gieten, en noemde haar Little Wing. Om haar later weg te laten vliegen. Te bevrijden. Hoe symbolisch. Iedereen vloog in die tijd overigens toch al. Hallucinerende en psychedelische vluchten. Hij stierf in 1970 op 27-jarige leeftijd, zijn overlijden bleef in mystiek omhuld. Maar hij bracht fantasie tot leven in een muziekstuk. Tegenwoordig doen velen dat gewoon in porno. Amy zong over ‘Rehab’ maar besloot toch ‘Back to Black’ te gaan, terug naar dat wat vertrouwd was; de leegte en eenzaamheid, met drank als schijnoplossing. En zo zijn er nog wel wat associatieve (of poedervormige) lijntjes te leggen. Strijders die in hun lijden ten onder gaan op zoek naar hun Walhalla.
Wat ik eigenlijk wil zeggen; Jij bent nu hier, je hebt de donkere eerste dagen van 2021 overleefd. We leven nu maart 2021, we hebben bijna een jaar lang gedoold. Verdwaald geleefd. En velen van ons al vele jaren langer. What the f*ck, Mozes dwaalde 40 jaar in de woestijn. Hij werd beproefd om te laten zien aan welke kant hij zou staan. En 40 is het getal van de (bijbelse) loutering, waarin iemand beproefd wordt. Dus, ren in ieder geval die 27 voorbij, tot je bij de 40 komt, dan wordt het pas echt lachen. Midlife in optima forma, waarin mannen zich in lelijke wielrenbroekjes hijsen en vrouwen massaal gaan weight watchen. Met de nadruk op watchen. Waar velen zich ongelukkig wanen en afvragen; ‘is dit het nu’? Ja! Dit is het!! Op naar de lente, het nieuwe leven!
Dus als je al lid wil worden van een club, laten we dan de club van 40+ oprichten. Dan ben je al halverwege. En gerede kans dat een of andere midlife crisis je dan doet beseffen dat het roer om moet. Dan willen mensen opeens aan de dry january, of toch nog een marathon lopen (NYC is top). Gasten ‘nemen’ opeens een jonge vriendin en een hele oude auto (zelden andersom), een paar wandelschoenen met ANWB-leden korting of starten halfbakken met het schrijven van een boek. We willen tenslotte allemaal iets nalaten, iets doorgeven. Maar wat dan in hemelsnaam.
En voor je het weet ben je bijna 50 en heb je overal weer zin in, omdat je het gevoel hebt dat je leven je ontglipt. Zo vaak ik mezelf vroeger dood wenste, de fles pakte, uitkeek naar een andere tijd, zo leef ik nu in de dag. Ga in ijswater zitten om het bloed door mijn lijf te voelen gieren. Fietsen, lopen, vrijen, de natuur in, de stilte zoeken en herrie maken. Pak het leven, vreet het op, er is zoveel te doen. Of zit je liever in je eigen isolement. Het warme bad van slachtofferschap. Beetje geloven in complotten. Als je een complot wil smeden, laat het complot dan liefde zijn. Of het couplet, zo je wil. Het aantal regels van jouw lied dat een eenheid vormt tussen jouw steeds terugkerende hoofdthema. Luister naar de coupletten van die bijzondere artiesten die een veel te kort verhaal hadden. Maar vaak wel een krachtig verhaal. Kies je idool. Kies je waarheid. Kies wat je wil zien of wil geloven. Want dat is wat herstel van elke verslaving of dwaling je belooft; ‘freedom of choice’.
Het is heerlijk om te dwalen en dolen af en toe, even volledig van het pad te zijn, en te willen vluchten. Willen we niet allemaal op enig moment lekker in je nakie op een kawasaki naar de horizon rijden en nooit meer terug komen? Of gewoon met afritsbroek in de trein. Fietsen op Terschelling of wandelen in de Oostenrijkse Alpen. Of even helemaal naar de getver en een paar flessen drank of handjevol pillen naar binnen kieperen? Zoeken naar het ultieme orgasme bij de verboden vrucht? Doe je ding. Maar vraag je alleen af en toe even af waar je voor vlucht, of waar je al bent. En als je het even niet meer ziet, of je dan het vermogen kunt verzamelen om hulp te accepteren. We hoeven het niet alleen te doen. Isolement werkt niet zo goed, weet je nog? Je hebt het gered tot nu, het voorjaar van 2021, waar ligt jouw Nirvana? Intomeyousee helpt mensen vanuit isolement naar verbinding. Van intensiteit naar intimiteit. Van angst naar hoop. Van overleven naar vrij leven. Van een kort verhaal naar een lang verhaal.
Chris Knorren
ITMYS Verslavingszorg
www.intomeyousee.nl
