Rollercoaster Life…

Door Chris Knorren – 18 mei 2020

Het is Bevrijdingsdag. Corona jaar 2020. We zitten thuis. En luisteren muziek. Bijvoorbeeld naar dit nummer van Danny Vera. Luister maar eens, klik hier eens… voor je verder leest. Doe maar. En laat zijn stem en de snaren je meevoeren naar een andere emotionele toestand.
Ik herkende ‘m als die gitarist die altijd hetzelfde deuntje speelde bij Voetbal inside, mij in de veronderstelling latend dat hij nooit iets anders speelde dan die track. In eenzelfde soort eenzijdige herhaling als het cynisme dat over tafel stroomt bij Wilfred, Rene en Johan.
Cynisme is een theorie van alles, het klopt altijd. Althans vanuit het perspectief van de cynicus. Maar de heren laten mensen wel lachen. Mij ook. En lachen is nodig, zeker in de tijd waarin we leven. With those crazy highs and real deep lows. En Danny, my goodness, die gast kan muziek maken! On this rollercoaster life we know. Wereldwijd 300 miljoen mensen die hun baan verliezen, 200,000 corona doden, een enorme toename in alcohol en cannabis thuisconsumptie in Nederland, kilometers lange rijen voor voedselbanken in Zuid-Afrika en de VS, duizenden ondernemers gaan onderuit, PornHub biedt haar premium site gratis aan, de natuur is schoner dan ooit en niemand weet hoe de wereld er straks uit ziet. Een verdere opsomming durf ik niet te maken. Maar je kunt alle kanten op. Naar licht of donker. Naar hoopvol of uitzichtloos. Waar gaan we heen met z’n allen. Mieke Telkamp wist het ook niet. Waarheen, Waarvoor. En hoe lang, ja hoe lang nog duurt de tijd, dat wij zijn bevrijd. Aldus Mieke.

Wie zal het zeggen. En aan wie is het om ons te bevrijden? En waarvan eigenlijk? Van wat er gaande is in de wereld, of van wat wij er in ons eigen hoofd zelf van maken. Feiten en fictie. Ratio en gevoel.
Ik geloof dat het Wayne Dyer zijn lijfspreuk was; ‘if you change the way you look at things, the things you look at change’. En zo kunnen we de wereld (om ons heen) veranderen, door er anders naar te kijken. En heel veel mensen doen dat nu al. Gelukkig maar. Die liggen niet in hun tuin te mopperen op wat er gaande is in de wereld, maar die treden in de voetsporen van Mahatma Gandhi; ‘be the change you want to see in the world’.

Anyway, prachtig natuurlijk, die one-liners. Net als ‘home is where the heart is’. Urgghh, zum kotzen vind ik die! Maar dat is mijn bescheiden en irrelevante mening. Ik hou namelijk wel van tegeltjes wijsheden en andersoortige one-liners. Meestal als ze mij ook goed uitkomen. Op dat specifieke moment in mijn leven. En dan gooien we die lekker op Facebook. Zodat anderen denken dat ik heel gelukkig ben. Of ze kotsen net zo hard op mij, maar dat weet ik dan weer niet. Bloody irrelevant allemaal. Maar ja, waar is thuis dan wel, of waar is het hart. We vliegen even niet meer naar de andere kant van de wereld. Maar hoe maken we die verdomd ingewikkelde en levenslange reis van 30cm, van hoofd naar hart? Zeker als we leven in een wereld die door bijna niemand meer te begrijpen is. Veranderingen in tempo niet meer te volgen zijn. Als we gedwongen moeten afremmen, en meer stilte gaan ervaren. Kunnen en mogen genieten van de rust in de tuin. Zeker als de baas (of overheid) door betaalt.

Zijn alle problemen dan ineens opgelost? Waar zijn alle verslaafden? Is iedereen opeens mentaal beter? Of zijn er nieuwe vormen van onrust en ongenoegen in de maak die straks aanzetten tot voldoende ‘anxiety’ om welk middel dan ook te gaan gebruiken om dat te dempen? Wie zal ’t zeggen. Niemand heeft toch de wijsheid, over anything, op dit moment. We vertrouwen met zijn allen op Rutte. Die weer vertrouwd op tientallen, zo niet honderden andere mensen. Experts. Die allen nog nooit zo iets hebben meegemaakt. Dus blijft het natte vingerwerk.
Over natte vingers gesproken, hoe is het met masturberend Nederland? We zullen het nooit weten, want we praten er tenslotte niet zoveel over. Op de eerstvolgende verjaardag waar je met 10 man op anderhalve meter taart mag eten, zal niet de eerste vraag zijn; ‘op welk gratis filmpje van PornHub ben jij gister (of vanmorgen, of net na de lunch) lekker klaargekomen?’
Nee, natuurlijk niet. Logisch. En gelukkig maar ook. Echter, porno is, naast dat ongetwijfeld legio mensen die er heerlijk en met mate van genieten, de grootste en gevaarlijkste (on)zichtbare drugs van deze tijd. Een triple-A drug, om maar eens in financiële ratings te spreken. Affordable, Accessible, Anonymous. Het heeft hetzelfde effect in ons beloningscentrum als bijvoorbeeld cocaïne; een heerlijke dopamine rush. Een zaligmakende quick fix. Maar wat is nu daadwerkelijk de schade daarvan? En wat menen we ermee te moeten fixen? Dat gaan we straks merken. Als het stof is neergedaald. Als we per 1 september weer naar de dames van plezier mogen. Als we straks, via de crèche en file, weer op ons werk moeten zijn, fit en productief. Als onze vrouw het zat is. Als we het zelf zat zijn. When we’re sick and tired, of being sick and tired. Morgen ga ik stoppen. Straks.

Goed, met die vrolijke gedachte wil ik nog even terug naar Danny met zijn rollercoaster life, ‘I really don’t know why’. Mieke wist het ook al niet. ‘I try to fill an empty space inside’, zingt Danny.
Wat is die empty space toch waar velen het over hebben? Wat is dat toch met midlife mannen die hun kleine covid-pensje (#metoo) in iets te strak wieler outfit wurmen, en met zeemleren lap tussen hun billen een volkomen seksloos helmpje op zetten. Wat denk je nou als je vrouw je uitzwaait op de oprit. Zou ze echt denken; ‘daar gaat mijn stoere krachtpatser’? Het uitzwaaien van zo’n totaal seksloze verschijning? Mijn God, ik kan me voorstellen dat ze dan over de schutting gluurt en verlangt naar de buurman die daar met ontbloot bovenlijf in zijn uiteraard veel groenere gras staat te harken. En dat ze zachtjes neuriet; ‘I’d like to fill an emtpy space inside’. En misschien doet ze het ook nog. Met of zonder de buurman.

Gelukkig is er nog een andere branche die het goed doet in deze tijden; seksspeeltjes. Trouwens, iets heel anders, maar copyshops doen het ook heel goed. Ik vond net als heel Hilversum bij het opruimen een paar oude VHS videobanden op zolder. Met labeltjes erin. Op eentje stond ‘De PinUp Club – 1988’. Geen idee meer wat dat was. Weggegooid. Op een ander stond; ‘Chris voetbal 1989’. En zo nog een paar banden met historische beelden. Weg gebracht om op USB stick te laten zetten, minimaal 4 weken wachttijd. Ze hebben het druk. Ik heb geduld. Nog even. En dan mag ik kijken. Melancholisch trutje als ik ben. Ik vind het heerlijk, oude foto’s en video’s. Waar m’n moedertje nog op stond. Ben zo benieuwd.

Tja, m’n moedertje. Zij had het ook vaak over thuiskomen. Maar dan in Bijbelse context. Naast de in vorige blog genoemde tekst staat er een tweede tekst op haar grafsteen; ‘veilig in Jezus’ armen’. En ik geloof dat ze daar nu is. Vooral omdat ze daar zelf in geloofde. Wie ben ik om haar geloof te ontkrachten. Ik geloof op mijn manier. Net als joden, hindoes en moslims. Maar wie heeft nu gelijk? Ach, wat maakt het uit. Niemand weet in deze wereld van vandaag toch ook maar iets zeker? Dus heeft niet iedereen een beetje gelijk? Zeker wanneer het op geloof aan komt. Als je maar geloof hebt. Met een beetje, daar is ie weer, ‘Geloof, Hoop en Liefde’, komen we een heel eind.

En zo naderen we Hemelvaartdag. Iedereen lekker vrij. Want dat is altijd zo geweest op Hemelvaartsdag. De baas betaalt door. Maar hoeveel mensen weten eigenlijk wat we die dag vieren? Hemelvaartsdag valt altijd op een donderdag, veertig dagen na Pasen en tien dagen vóór Pinksteren.
Na zijn wederopstanding (Pasen) verschijnt Jezus vaak aan zijn discipelen, die hem herkennen aan het breken van het brood en door wat hij de leerlingen vertelt. Wijze lessen. Hij geeft hen meer uitleg over de kern van de boodschap die hij in de drie jaar daarvoor heeft verteld en geeft ze instructies voor hun taak in de wereld. Op de 40e dag na Pasen neemt hij de discipelen mee naar de Olijfberg. Hij vat hun opdracht nogmaals samen en vervolgens ‘wordt hij van de aarde opgenomen’ (bijbelboek Handelingen 1). Volgens veel gelovigen om een plekje voor ons voor te bereiden in Zijn Koninkrijk. Wie wil nu niet naar het Paradijs? Iedereen natuurlijk, maar nog even niet, nog zoveel te doen. Hier, op deze verwarde aarde.
Of je nu gelooft wat geschreven staat of niet, is niet zo belangrijk. Maar laat deze vraag in je hoofd verder leven; wat is jouw taak? Wat doet jouw rikketik warm worden? En die van anderen? Wat wordt jouw nalatenschap? Lastige vragen hoor.

Moslims houden momenteel Ramadan, een manier om getuigenis te geven van een goede gelovige zijn. Het vasten is de vierde van Vijf Zuilen. Een Ramadan zoals ze ook nog nooit gekend hebben, social distancing, ook na zonsondergang als er gegeten mag worden. En hoe is straks dat suikerfeest? Het feest van zoet eten en zoet praten. De meest uitbundige gebeurtenis in het Islamitsche jaar. Wordt er dan geknuffeld en gedanst op de ‘anderhalf meter’ van Ali B? ‘Kom niet in mijn aura bitch’.
Maar luister  toch nog even. We willen toch niets liever dan in elkaars aura zijn ‘straks’. Als we weer mogen. Met meer dan alleen die door het RIVM vastgestelde ene ‘seksbuddy’. Wie had ooit bedacht dat de overheid zich ging bemoeien met wie, hoe vaak en hoeveel we mogen vasthouden. Vasten. Huidhonger. Samen zijn. Weer eten en spelen. Weer knuffelen en vrijen. Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder. Waarheen leidt de weg, die we moeten gaan. Verwarring zaait openheid.

En zo kijken we iedere avond weer naar het nieuws. Waar geen nieuws meer is. Behalve corona-nieuws. Wat geen nieuws meer is.
Hoe komen alle nieuws-junkies nu dan aan hun trekken? Nieuws is voor de geest, wat suiker is voor het lichaam. Maar daar zijn we inmiddels van ontwend. Gelukkig. De wereld staat tenslotte voor een groot deel stil. Maar is het ook zo stil? Is het ook stil in ons?

Kenny Rogers, zijn ziel verkoos deze wereld kort voor corona te verlaten, zong ooit over ‘the green green grass of home’. Elvis zong ‘t ook. In 1975. Geschreven door Claude (‘Curly”) Putman Jr in 1965. Mijn eerste (Deense) vakantie vriendinnetje in de groene weides van Oostenrijk noemde mij ook Curly. Toen was ik 14; nuchter, maagd en met haar op mijn hoofd. Vervlogen tijden. Hoe dan ook, ik ken het nummer eigenlijk alleen maar vertolkt door Kenny Rogers. En dat kwam omdat mijn moeder fan van hem was. En ik was fan van mijn moedertje. Nooit geweten dat andere artiesten als Elvis Presley, Johnny Cash, Dean Martin en tientallen anderen het ook hebben uitgebracht. Het groene gras, de oude eikenboom, het verlangen naar huis. Het verlangen naar de armen van dierbaren die hem zullen omarmen. Maar vervolgens gaat het liedje over zijn ontwaken ‘on deathrow’ in de gevangenis en hoe we elkaar allemaal weer treffen onder het groene groene gras van thuis. Onder de groene zoden. Beetje luguber. Maar niets aan gelogen.

Maar tot die tijd hebben we nog zoveel te doen. Zijn we zoekende. Ook naar verbinding. Laat die verbinding zijn met jezelf en de ander, niet met de fles, kabouterpost of het beeldscherm. Ik zei het al, melancholie is mij niet vreemd. We verlangen allemaal naar ‘thuis’. Naar veiligheid en zekerheid, naar vertrouwen, soms zelfs naar vanzelfsprekendheid. Misschien ben je er al, misschien moet je er nog aan werken. Misschien doe je dat alleen, vaak werkt het beter samen. Samen zijn we sterk. Samen overleven we deze tijd. En samen komen we straks in een nieuw evenwicht.
We komen wel weer thuis. Where magnolia grows. Of waar Kenny begraven ligt. Samen. Want wij bestaan slechts in de ogen van een ander.

Met z’n allen op de REM; It’s the end of the world as we know it. And I am fine.

Chris Knorren
ITMYS Verslavingszorg
www.intomeyousee.nl

Share This
Call Now Button
×

Hoi!

Als je persoonlijk contact met mij wil kun je mij hier een bericht sturen via WhatsApp. Klik daarvoor eenvoudig op mijn naam.
Je mag mij ook mailen op

 

× Kan ik jou helpen?